Aangereden gevonden en meegenomen door gasten van ons; Bambi. We hebben hier wel ervaring met het verzorgen van diverse dieren maar een doodsbang en gewond jong damhertje dat was nieuw voor ons. Snel even gegoogled 'hoe dat moet' want je wil haar niet dat laatste duwtje geven omdat je niet weet wat zo een hertje wel en niet mag eten en drinken. Conclusie 1 van het internet: je kan ze alleen groot brengen met verse geitenmelk (bij gebrek aan damhertenmelk), en conclusie 2: begin er niet aan het lukt je toch niet, tot slot ook nog de melding dat het illegaal is om een wild dier te hebben. Geitenmelk dat hebben we hier wel maar aan het begin van het hoogseizoen zat ik mij wel af te vragen waar ik de tijd (zeg maar véél tijd) vandaan zou gaan halen om dit waarschijnlijk niet te redden hertje te gaan verzorgen. En toen kwam (letterlijk) onze helpende gast Simon om de hoek kijken.
Liefde op het eerste gezicht was het en hij had er ook veel vaardigheid in en geduld voor. Druppeltje na druppeltje melk heeft hij er in weten krijgen en blaadje voor blaadje in haar bekje gestopt. Drie weken lang bracht hij uren in haar stalletje door. De dierenarts zorgde er voor dat haar wonden niet gingen infecteren en zijn huisbezoeken mochten we niet betalen (!).
Na het vertrek van Simon hadden we het geluk dat Talitha met haar ouders bij ons kampeerde. We wilden niet de hele camping toegang geven tot een schrikachtig wild hertje (dan zou ze als nog kunnen bezwijken van de stress) maar waren zeer blij met de hulp van deze zeer verantwoordelijke jongedame. Tweemaal daags werden de bakjes met voer en water gevuld en verse blaadjes geplukt en als ze een dagje opstap was kregen wij nauwkeurige instructies.
Natuurlijk is Bambi een geliefd onderdeel van onze camping geworden maar wij zien dieren niet als attracties om een sla-tje uit te slaan. Dus ook Bambi heeft het recht om weer terug te keren naar haar echte familie. We hadden de hekken van ons hofje al in september open gezet en geprobeerd haar te integreren in onze vrijlopende geitenkudde maar alles wat ze deed was geschrokken een rondje om ons huis rennen en dan snel weer haar stalletje in duiken. Maar in oktober was het zo ver. Bambi 'ontsnapte' zelf uit onze tuin, ik kon nog een foto maken en haar de beste wensen na roepen. Dat was het dan dacht ik.
